-  اوو دختر تنبل ! زود بخیز ، برو سر قالین .

       این سخنان هر صبح برایش تکرار میشد و مانند سوزن به مغزش فرو میرفت .

       احساس میکرد که درد شدیدی کمرش را رنج میدهد ،  اما سرفه های شدید مجال احساس درد کمر را نمیدادند .  صدای سرفه اش در آن چهار دیوار می پیچید و دور خورده می آمد و از راه گوشهایش بمغزش راه می یافت و مانند پشه مغزش را می گزید .

       پدرش او را از هشت سالگی مجبور کرده بود که قالین ببافد .  پدرش تنها به پول میاندیشید ،  هرگاه سخنی بمیان می آمد از پول و دارایی گپ می زد و آرزو های برای خودش داشت ، در حالی که خودش کاری انجام نمیداد ، در کنج خانه می نشست و به آواز رادیو گوش می داد . وقتی که همسرش با دخترش با زحمات فراوان و با صد جان کندن شب و روز قالین بافته و آن را به اتمام می رساندند ، آن را برمی داشت و به بازار رفته میفروخت و کمی آرد ، روغن ، شکر و چای خریده بخانه می آورد و دیگرش را بجیب خود می زد و به قمار میباخت .

        آن روز دخترک تنها نشسته بود و قالین میبافت، تب شدیدی داشت .  در رویا های خود غرق بود . تصور می کرد که روز عروسیش نزدیک است و چند روز بعد نامزدش او را از آن خانه شوم خواهد برد و دیگر هرگز شبح آن خانه را نخواهد دید .  اما این را خوب میدانست که پدرش او را در این نزدیکی به شوهر نمیدهد ، چند بار دیده بود که خسر آینده اش آمده و او را طلب کرده بود .  اما پدرش به بهانه یی وقت عروسی را به سال دیگر موکول کرده بود . وقتیکه سال دیگر آمده بود، باز هم عروسی را به سال دیگر انداخته بود . همین طور سال ها از نامزدی اش میگذشت.

        ساعت ها با این فکر ها مشغول شد و بعد که خسته شد، یک سرود عامیانه را شروع کرد . صدایش میلرزید و احساس می شد که در آن صدا چه غم عمیقی نهفته است . صدایش پر از درد و ناله بود .

         ناگهان احساس کرد که حالش بهم میخورد .  سرش درد گرفته بود و می چرخید، دلش بد میشد . لرزشی سخت سرا پای اورا فرا گرفت .  تصمیم گرفت به اتاق نشیمن برود .  اما وقتی چهره غضبناک پدرش را ترسیم کرد، از تصمیم خود بازگشت و آهسته زیر زبان خود زمزمه کرد:

- قالین . . . قالین . . .

          از این کلمه نفرت داشت .  همین کلمه بود که او را از زندگی آرام و بدون غم و درد محروم کرده بود . از دیدن قالین بدش می آمد.

            حالش بد تر میشد .  از بافتن دست کشید .  مادرش به خانه همسایه شان رفته بود . تصمیم گرفت مادرش را صدا کند .  از جابه سختی برخاست و بطرف در رفت .  اما دو قدم نرفته، نقش زمین شد و سرش محکم به چوب قالین اصابت کرد .  دم چشمش تیره و تار گشت .

        سرش بشدت درد گرفته بود .  چشم خود را برای چند لحظه بست . وقتی چشمش را باز کرد، رنگ اتاق تغییر کرده بود .  اتاق تاریکتر شده بود ..  از جایش کمی نیم خیزشد . چشمش به قالین افتاد . رنگ قالین برایش تیره معلوم میشد .  دختر جوان نمی فهمید که چه شده .  یکدم همه چیز تغییر یافته بود .  ناگهان دید که قالین از جایش حرکت کرد و به شکل هیولایی در آمد . دختر جوان تا هنوز چنین چیز وحشتناکی را مانند آن ندیده بود .  تمام بدنش سرخ، مانند خون بود . دندان های سیاهی مانند تبر داشت .  دهانی داشت که میتوانست دو انسان را یکجا ببلعد . شاخ های تیز و پنجال های درازش می توانست قلب انسان را به آسانی بیرون بیاورد .  احساس کرد که آن هیولا بوی نزدیک میشود .  دخترجوان چیغی کشید و بعد از هوش رفت .

                                        *     *       *       *

         داکتر در حالی که سر خود را تکان میداد از اتاق معاینه بیرون آمد .  مادر دخترک پیش دوید و با عجله پرسید :

-  داکتر صاحب حال دخترم چطور است ؟

     داکتر در حالی که به پدر دختر جوان چشم دوخته بود، گفت :

- آیا قبلا او را به داکتر نشان داده بودید ؟

          پدر دختر در حالی که از اضطراب صدایش می لرزید جواب داد :

- خیر ،  همه اش تقصیر من بود و من وقت نیافتم تا او را به پیش داکتر ببرم .

          داکتر در حالی که ناراحت شده بود پرسید :

- پول معالجه را نداشتید ؟

        پدر دختر جواب داد :

- داشتم ،  اما . . . . .

      داکتر سخن او را قطع نموده و با خشم گفت :

-  لعنت به اینگونه پدر ها !  تو پدر هستی ؟  آیا دلت به فرزندت نمی سوزد ؟  عجب انسانان بی رحمی هستید .  یک حیوان بخاطر چوچه خود جان میدهد و او را خوب نگهداری میکند و نمیگذارد که باو آسیبی برسد ،  اما شما انسانان از حیوان بد تر هستید و در راه پول و دارایی فرزندانتان را قربان میکنید .

        داکتر نفس نفس می زد و رویش از خشم سرخ گشته بود .  مادر دختر گویا خشکش زده بود . از جایش تکان نمیخورد و به سخنان داکتر گوش میداد . پدرش در حالی که به لکنت افتاده بود، گفت :

-  چه . . . چه شده . . . اورا چه . . شده ؟  . . . دخترم . . . .

         داکتر در حالی که براه افتاده بود، گفت :

-  هیچ ، کار از کار گذشته ،  به مرض توبرکلوز مزمن دچار شده، دیگر تداوی فایده یی ندارد . باید هرچه زود تر بخانه انتقال بدهید . 

     در حالی که رنگ پدر دختر جوان پریده بود پرسید ؟

-  منظورتان چیست ؟

       دکتر چیزی نگفت و از او دور شد .

       از شنیدن این سخنان مادر دختر جوان چیغی کشید و بزمین نشست . چند نفر پیش دویدند و مادر دختر را بلند کردند .  او از هوش رفته بود .

                                    *         *      *      *

          آفتاب آخرین شعاع خون آلودش را از پس کوه ها میکشید و پشت کوه ها پنهان می شد .

موتری با سرعت جاده  را می پیمود .  داخل موتر پر از غم بود . پدر دختر در حالی که بسیار پریشان می نمود، بصورت دختر خود چشم دوخته بود .  دختر جوان آخرین لحظات زندگی خود را می گذراند . صورتش مانند گچ سفید گشته بود .  فروغ چشمش در حال خاموش شدن بود .  مادرش اشک می ریخت و ناله میکرد .  اما از اشک ریختن و افسوس خوردن آن ها کاری ساخته نمی شد .   دیگر دیر شده بود .

                                                    پایان