همان وقتها که شهر ، شهر کهنه بود

جاده بی‌ خطر ، خانه کاهگلی بود

همان شبها پراز ، لطف و قصه بود

قصه ساده بود ، نقل و صندلی بود

به همان خانه‌های خام ، عشق پخته داشتیم

به روی عشق خود ، پا نمی‌‌گذشتیم

محبت اندک اندک ، ز دلها پر کشیده

جدایی از زمین تا ، ثریا سر کشیده

به یاد خاطرات ، گذشته زنده هستم

بیا تو را ببینم ، که من رونده هستم

هنوز لبهای تشنه ، به آبی تر نگشته

مسافر‌های عاشق ، دوباره بر نگشته

نه سایبان سردی ، که گل شبنم بگیرد

نه آن آغوش گرمی‌ ، که آدم دم بگیرد

به همان خانه‌های خام ، عشق پخته داشتیم

به روی عشق خود ، پا نمی‌‌گذشتیم

به همان خانه‌های خام ، عشق پخته داشتیم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: